Caribisch Netwerk: Curaçao op het koude Schiermonnikoog
13 februari 2023
Het Caribisch Netwerk (onderdeel van de NTR) interviewde Gilleam Trapenberg over zijn werk 'Nos Pais', dat als vierde hoofdstuk van Baken Schiermonnikoog is te zien van 1 januari t/m 28 februari 2023.
Caribisch Netwerk, 12-02-2023
Door: Joan de Windt
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op het Caribisch Netwerk, op 12 februari 2023.
Op het eiland Schiermonnikoog is een opmerkelijke expositie gaande over een ander eiland: het Curaçao van Gilleam Trapenberg. “De expositie is een liefdesbrief aan een plek waar ik een complexe relatie mee heb.”
Op dit moment wordt op een vuurtoren op Schiermonnikoog werk van Trapenberg geprojecteerd. Met ‘Nos Pais’ wil hij bezoekers op dat koude eiland, even naar zijn warme eiland Curaçao brengen.
“Het gevoel dat ik probeer over te brengen is van een portaal, waardoor de kijker naar Curaçao reist”, legt hij uit. “Ineens gaat het open en dan ben je een dag aan het rondrijden op Curaçao. Je ziet hele banale dingen: een palmboom, een rozenkrans aan een spiegeltje boven het stuur, mensen op ‘t strand, je doet dan bijna mee als kijker. Je ziet mensen bier drinken en iemand springt van een rots de zee in.”
“Het harde zonlicht is voor mij gelinkt aan het beeld wat ik van Curaçao heb. Het felle licht doet me denken aan de rauwe kanten van het eiland, het droge, ruwe landschap terwijl het licht in de namiddag juist dat idyllische gevoel met zich meebrengt. Curaçao is voor mij altijd een eiland van paradoxen geweest, dat probeer ik in beeld te vangen.”
Liefdesbrief
Zijn werk gaat over het gevoel voor Curaçao dat hem steeds overvalt. “Is dit nou mijn Curacao? Dat gevoel heb ik als ik na lange tijd op Curaçao ben.”
Trapenberg (1991) is Yu di Kòrsou. Zijn werk gaat vaak over zijn Curaçao, maar ook over Sint-Maarten waar hij als kind vaak naartoe ging. Op zijn negentiende is hij naar Den Haag vertrokken. In 2017 is hij aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten als fotograaf afgestudeerd.
Intussen woont Trapenberg al elf jaar in Nederland. Hij dagdroomt nog steeds over zijn eiland. In zijn gedachten wordt Curaçao steeds romantischer en groener. En als hij dan in het echt weer op het eiland komt, blijkt het toch weer anders te zijn.
“De expositie is een liefdesbrief aan een plek waar ik een complexe relatie mee heb. Curaçao is mijn thuis, maar ik kan er niet gaan wonen. Om economische redenen, net zoals zoveel mensen die naar Nederland zijn gekomen voor een beter bestaan.”
Trapenberg is professioneel fotograaf die zich nu ook bezighoudt met andere vormen van kunst. “Maar ik ga mezelf nu niet meteen ‘multidisciplinair’ noemen. Uiteindelijk gaat het bij alles om het gevoel dát ik wil overbrengen.”
Op Schiermonnikoog maakte Trapenberg voor het eerst gebruik van video. “Voor een ander project ben ik nu geluidsopnames aan het maken”, vertelt hij. “Je hoort het geluid van mannen die domino spelen, het gekletter van de stenen, met op de achtergrond een radio met bachata-muziek en een auto die toetert.”
Volgens Trapenberg zal hij de komende tien jaar nog wel bezig zijn met Curaçao te vangen in beelden. “Als Europese Nederlanders en anderen daar fotograferen, heb ik altijd het gevoel van: maar dit is mijn eiland niet.. Ik heb nog zoveel verhalen die ik wil vertellen. En ik vind het belangrijk dat wij ze vertellen.”
